Doğal hukuk, diğer hukuk dallarından temel olarak farklıdır. Felsefe ve hukukun bir "melez"i olarak adlandırılır ve bu nedenle bazen hukuk felsefesi ile karıştırılır. Bununla birlikte, bu bilim başka bir şeyle ilgilenir - yasanın kendisinin anlamını, varlığının gerekliliğini ve varoluş yasalarını inceler.
Doğal hukuk gerçekten de felsefi ilkelere dayanmaktadır. Bu, herhangi bir kişiye devredilemez hak ve özgürlüklerin bir listesini sağlayan bir hukuk dalıdır. Bu nedenle, doğal hukuka böyle denir, çünkü onların doğallığını, her insanın ihtiyacını teşvik eder. Doğum yeri, sosyal statüsü ve gelir düzeyi ne olursa olsun onlara sahip olma hakkına sahiptir.
Bu endüstri, şu anda toplum yaşamını düzenleyen olağan pozitif yasaya karşı yaratıldı. Bu yüzleşme neye dayanıyor? Doğal hukuk, hukukun üstünlüğü dünyasında idealdir. İdeal bir yasanın hayallerini olabildiğince teşvik eder. Gerçekte, pozitif hukuk topu yönetir - farklı ülkelerin topraklarında yürürlükte olan normatif yasal eylemler.
Herhangi bir devletin hükümet sisteminin dayandığı yasaların çoğu uzun süredir yürürlüktedir. Ve doğal hukuk, prensipte imkansız olan düzenlemelerde sürekli değişiklikler gerektirir. Tabii ki, kanunda yapılan değişiklikler periyodik olarak kabul edilir, ancak örneğin Anayasa gibi bazı kanunlar a priori olarak sık sık değiştirilemez.
Doğal hukukun pozitifin bir parçası olduğuna dair bir teori var. Ancak iki endüstri birbirini dışlayan olduğundan, bu doğru olamaz. Ancak hukukçular bunları bir araya getirmeye çalışıyor. Ne için? Çünkü o zaman birlikte çalışabilecekler ve bu da modern hukukun gelişimi üzerinde faydalı bir etkiye sahip olacak. Doğal hukukun gelişimi için kavramlar geliştirirken, şu anda kullanılan pozitifin gerçeklerini dikkate almak gerekir. Buna karşılık, yeni yasalar hazırlarken, doğal olanın eğilimlerini dikkate almak önemlidir.
