"Yetkinlik temelli yaklaşım" kavramı, yeni binyılın başında son derece popüler hale geldi. Şimdi, Bologna Anlaşması'na katılan tüm ülkelerde kabul edilen eğitim sisteminin düzenlenmesi ilkesi tam olarak budur. Ancak, geçen yüzyılın ortalarında çok daha erken oluşmaya başladı.
Birkaç on yıl önce, herhangi bir yüksek öğretim kurumundan mezun olan birinin kesin olarak tanımlanmış miktarda bilgi, beceri ve yeteneğe sahip olması gerekiyordu. Üniversitenin ona verdiği şey, mezunun işgal etmesi gereken işyerinin standartlarına tam olarak uyuyordu. Sovyet planlı ekonomisi koşullarında bu olumlu bir gelişmeydi. Ancak piyasa ilişkileri olan ülkelerde de benzer ilkelere bağlı kalınmıştır. Sonuç olarak, yüksek nitelikli genç bir mühendis veya bilim adamının ekonomik koşullardaki değişikliklere hazırlıksız olduğu ortaya çıktı. Yetkinlik temelli yaklaşım kademeli olarak ve oldukça yavaş bir şekilde oluşturulmuştur. İlk adımlar, birkaç ilgili uzmanlık alanına sahip uzmanların eğitimi olarak kabul edilebilir. İşgücü piyasasında rekabetçi olabilmek için, modern bir uzmanın değişen koşullara hızla yeniden eğitilmesi ve uyum sağlaması gerekir. Eğitim paradigması da modern durumun bu özelliklerine uygun olmalıdır. Ekonomik koşullar, daha yüksek ve hatta daha fazla ortaokuldan biraz daha hızlı değişir, bu nedenle modern bir eğitim kurumunun ana görevi, nasıl öğrenileceğini öğretmektir. Aynı zamanda, verilen kesinlikle standartlaştırılmış bir bilgi miktarı değil, belirli faaliyet alanlarındaki yeterliliklerdir. Mezun, niteliklerini belirli bir işyerinin gereksinimlerine kendi başına uyarlar. Hangi alanda daha derin bilgiye ihtiyacı olduğuna kendisi karar verir. Eğitim kurumu, öğrencilerin bireysel standart dışı çözümler için yeteneklerini oluşturur. Yetkinlik temelli yaklaşım sadece eğitimi değil, aynı zamanda bireyin yetiştirilmesini de içerir. Uzman, eylemlerinin hangi sonuçlara yol açacağını bilmeli ve bu sonuçların sorumluluğunu üstlenebilmelidir. Bu, durumu hızlı ve kapsamlı bir şekilde değerlendirme yeteneğini gerektirir. Yetkinliğe dayalı bir yaklaşımla eğitim sürecinin organizasyonuna gelince, bir kişinin eğitim kursunu tamamladıktan sonra ne bileceğine ve ne yapabileceğine dair açık ve karşılaştırılabilir açıklamalar müfredatta önceden belirlenmiştir. Bu yaklaşım, sırayla, farklı ülkelerde benimsenen eğitim programlarını karşılaştırmaya izin verir. Bu yaklaşım Bologna Anlaşması'nın temelini oluşturdu. Standartlaştırılmış değerlendirme yöntemlerine tanımlayıcılar denir. Şimdi orta öğretim kurumlarında kullanılıyorlar. Yeterliliğe dayalı yaklaşım, kademeli olarak okula nüfuz etmektedir. Disiplinlerarası bağlantılara, kendi kendine eğitim becerilerinin geliştirilmesine, öğrencinin bağımsız olarak bilgi aramasına ve değerlendirmesine izin veren mantıksal düşünmenin oluşumuna özellikle dikkat edilir. Bu eğitim paradigması, farklı eğitim düzeylerinin sürekliliğini sağlar.
