Anglo-Sakson hukuk sistemi, Amerika Birleşik Devletleri, Büyük Britanya ve bir zamanlar İngiliz İmparatorluğu'nda birleşmiş diğer bölgelerin karakteristiği olan bir hukuk normları topluluğudur. Bu sistemin tarihi ve özellikleri, bu ülkelerin kalkınması üzerindeki etkisini anlamayı mümkün kılmaktadır.
Tarih
Britanya İmparatorluğu'nun eski kolonileri, Anglo-Sakson hukuk sisteminde birleştirilen tek tip yasal normları benimsedi. Bugün dünya nüfusunun neredeyse üçte biri İngiliz hukukunda formüle edilen ilkelere göre yaşıyor. Bu yasal yapı, İngiltere'nin Norman fethi sırasında Orta Çağ'a kadar uzanır. O zaman, yasalar krallar ve kraliyet hanedanına mensup diğer kişiler tarafından oluşturuldu. Fethedilen ülkenin başkentinde düzenlenen mahkemeler kraliyet statüsüne sahipti, eski düzenin yerini Normanlar aldı. Bu nedenle, bu mahkemelerde verilen kararlar, kimsenin itiraz edemeyeceği yasal güce sahipti.
Böylece, herhangi bir davayı değerlendirirken, kralın yargıçları, kendi kurallarına göre yönlendirilen kararlar aldılar. Genellikle yasal bir parçası olmayan gelenekleri kullandılar. Kararlar, aynı kurallara uymak zorunda olan diğer yargıçlara ulaştı. Bu, emsallerin ortaya çıktığı yerdir - birçok davanın çözülmesine yardımcı olan diğer benzer davalar için zorunlu bir model.
Feodal ekonomik sistemin çöküşünden ve burjuvazi ve şehirlerin hızla büyümeye başlamasından sonra, başka bir hukuk türü tarihe girdi. Özü, kralın şansölyesinin daha önce yalnızca hükümdar tarafından çözülen anlaşmazlıkları çözmesidir. Bu yasama yetkisi, eşitlik hakkı olarak adlandırıldı.
özellikler
Anglo-Sakson hukuk sisteminin özelliği, yasama normlarının birçok emsalden oluşması gerçeğinde yatmaktadır. Ayrıca bugüne kadar Birleşik Krallık toplumunun hukuk sisteminin temeli, mahkeme kararları temelinde geliştirilen mevzuattır. Bu, onu medeni hukuktan ayırır, çünkü kurallar esnektir ve çok monolitik değildir.
İngiliz hukuk sisteminin, Avrupa'nın geri kalanının karakteristik özelliği olan çok ciltli kodları hiçbir zaman bilmediğine dikkat edilmelidir. Ülkede bulunan tüm mahkemeler tek bir yargı yetkisi ile birleştirilmiştir, bu nedenle aynı mahkeme cezai, idari, medeni hukuk vb. davaları inceleme hakkına sahiptir. Böyle bir yasama yapısının hiyerarşisi, yalnızca bağlayıcılığı yalnızca onu onaylayan mahkemenin düzeyine bağlı olan emsaller arasında gerçekleşir. Yüksek Mahkeme, Temyiz Mahkemesi ve Lordlar Kamarası tarafından verilen kararlar en yüksek bağlayıcı güce sahiptir.
