Mülkiyet sadece ayrı bir ekonomik kategori değil, aynı zamanda ülke tarihinden açıkça görülen ekonomik yönetimin temelidir. Bu açıdan iki noktaya dikkat etmek önemlidir: Mülkiyet haklarının özü ve iş hukukunun konuları.
Mülkiyetin özü
Mülkiyet, mülkten daha fazlası olarak karakterize edilebilir. Aslında yasal formalizasyona tabi olan ekonomik bir ilişkidir. Mülkiyetten yönetimin temeli olarak söz edilebilir, çünkü bir şeye sahip olma hakkını elde eden bir kişi onun sahibi olur ve böylece kendisine ait olan şeyleri sürdürme yükünü kendisine yükler. Devletin kendisi, kendilerine emanet edilen ekonomik yasaya değer vereceklerini varsayarak, maliklere sorumluluk yükler.
Ulusal ekonomiyi yönetme verimliliği ile birlikte ekonomik mülkiyet ilişkilerinin düzenlenmesiyle ilgili sorunlar özellikle önemlidir. Çok sayıda piyasa reformunun yapıldığı yıllar boyunca, mülkiyet ilişkileri sisteminde ekonomik yönetimin yeniden yönlendirilmesini etkileyen bir devrim gerçekleşti. Dolayısıyla günümüzde mülkiyet hakkı, malikin kendisine tahsis edilen mülkle ilgili olarak mevcut mevzuata aykırı olmayan her türlü işlemi yapma yetkisine sahip olması anlamına gelmektedir.
Yönetimin temeli olarak mülkiyet, bir güçler üçlüsünü içerir. Birincisi, mülkiyettir, yani mülkiyete sahip olmanın yasal dayanağıdır. İkincisi, ondan gerekli özellikleri çıkarmak için mülkün ekonomik kullanım olasılığıdır. Üçüncüsü, bu bir emirdir, yani mülkiyetin durumunu ve mülkiyetini değiştirerek yasal geleceğinin belirlenmesidir.
Ticari kuruluşlar
İş hukukunun konuları belediye ve devlet işletmeleridir. Ellerinde bulundurdukları mallar paylara, paylara vb. bölünemez. Mülkiyet üniter bir işletmeye devredilirse, sahibinin mülkiyeti sona erer. Aynı zamanda, sözleşme kapsamında mal sahibi olmayana bazı elden çıkarma seçenekleri sunulabilir. İktisadi yönetime konu olan kişilerin tasarruf hakkı, kiracının ise sınırlı tasarruf hakkı vardır.
Gördüğünüz gibi, yönetimin temeli olarak mülk, sahip oldukları mülkün geliştirilmesiyle uğraşan ilgili kuruluşların varlığını içerir. Diğer kuruluşlara geçici kullanım için verme hakkına sahiptirler. Bu tür emirler, ekonomik düzeyde mülkiyet ilişkilerinin gelişmesine izin vererek, tek tek bölgelerin ve bir bütün olarak ülkenin gelişimine katkıda bulunur.
